|
Veertigdagentijd…op weg naar Pasen;
vastentijd of tijd van ont-moeten
‘U denkt misschien dat wij op de hoogte zijn van deze plaats, maar wij zijn pelgrims net als u’.
Wie wandelt, maakt zich vrij van de dagelijkse beslommeringen en stelt zich open voor het onverwachte. Wie onbevangen kijkt en luistert, merkt op wat werkelijk te zien en te horen is. En dan kan het gebeuren dat het ‘leven’ zich aandient, als een verlangen dat ergens diep van binnen leeft. Wandelen geeft de ‘ziel’ de kans zich te melden. De ziel gaat immers te voet.
Wandelen is verbonden zijn met de weg van de pelgrim. Het is een weg die richting heeft en waarbij een pelgrim erop vertrouwt ergens aan te komen. Zo zijn veel mensen - vanuit uiteenlopende motieven - op weg gegaan naar Santiago de Compostela, Jeruzalem en andere plaatsen. Diverse pelgrimsroutes liepen we ook zelf jaren geleden o.a. in Italië, de Francigena, de weg van de Franken, één van de oudste pelgrimswegen van Europa. Bekend is dat bisschop Sigeric in het jaar 990 vanuit Canterbury naar Rome ging. Wij vertrokken in een groep vanuit Pavia naar Rome.
Peregrinus, pelgrim, iemand zonder vaste woon- en verblijfplaats, is het centrale woord. Een uitgestippelde tocht of gewoon je levensweg gaan, het is beide een peregrinatio.
Maar ook dichter bij huis gaan mensen op stap naar heilige plaatsen of zoeken juist de natuur op. Of gewoon voor een korte lokale of regionale wandeling, zoals we dat vanuit de stiltegroep op de eerste en derde maandag van de maand nu doen. Het is een soort zoeken naar heil en heling en dat in verbondenheid met jezelf en af en toe met een ander. Het is een basale sacraliteit volgens P. Post, in zijn boek: Voorbij het kerkgebouw. De speelruimte van een ander sacraal domein (2010).
Je loopt samen, maar je moet ook voor jezelf lopen. Het is een soort van contemplatie en dat is een persoonlijke, existentiële manier van zijn in het hier en nu. Het is een zitten, staan of lopen, waarbij je ten diepste kunt beseffen, dat de geest van leven werkelijk in en om je heen is. ‘Niet wat ik van het leven verlang, maar wat het leven van mij verlangt, is hetgeen er in een mensenleven toe doet’, zegt Victor Frankl in zijn prachtige boekje De zin van het bestaan (1974).
Een wandeling doet je weer even bijtanken. Woensdag 17 februari ging de veertigdagentijd in. Vanaf 22 februari tot en met 29 maart, op zes maandagen, wandelen we vanaf de Lambertuskerk om 14.00 uur. Zo willen we in de veertigdagentijd iedere week lopen tot in de Stille Week. We wandelen vanuit de veertigdagenkalender met als thema ‘De zeven werken van barmhartigheid’. Daarover schreef Menno van der Beek een prachtig gedicht (zie onder). Iedere wandeling starten we met een kwatrijn van dit gedicht. Afhankelijk van de groepsgrootte, lopen we zolang de coronamaatregelen gelden in groepjes van twee. Van harte welkom, je kunt altijd aanschuiven.
Margriet en Aline
06 30648877
|
|
|
VREEMDE LANDSCHAPPEN
SCHILDERIJEN VAN LAU DE VRIES # 3
Lau de Vries schildert veel landschappen. Soms realistisch, maar vaak ook abstract. Vier van deze ‘vreemde landschappen’ vertonen we in onze Nieuwsbrief. Dit keer ‘De Schepping’.
Dit is het derde schilderij uit de serie landschappen. Het is getiteld: “Schepping” en dat leek me wel passend voor een kerkblad. Het is met olieverf geschilderd op papier en meet maar 60x40cm. Het is een heftige voorstelling, waar geen water aan te pas komt, maar wel rook en vuur. Er zijn hier hele sterke krachten aan het werk! Een landschap herken je er nauwelijks in, zij het dat het gele ronde vlak iets als de zon suggereert. Maar het kan ook een korenveld op een heuvel zijn dat in de fik staat. Hoe gaat dit geweld aflopen? De titel moet ons geruststellen.
Lau de Vries
|
|
|
Paaskaarten
Er zijn nog 5 dubbele Paaskaartenkaarten over, bestemd voor gevangenen in de Penitentiaire Inrichting (zie Nieuwsbrief 31). De ene helft van de dubbele kaart is bestemd voor een gedetineerde. Er wordt een tekst op geschreven. Op de andere helft schrijft men niets, maar plakt er één postzegel op, zodat de gedetineerde de kaart kan versturen naar een geliefd persoon.
De kaarten zijn ontworpen door vrouwen uit de Penitentiaire inrichting Nieuwenhuis. Thema ‘Verbonden’.
Wilt u een kaart schrijven, meld het aan Henriette Rosema van de Laak hvandelaak@hotmail.com
Opbrengsten diaconale collecten in de afgelopen periode
In december hadden we nog twee collecten na de kerkdienst (in de zakken met de lange stok!).
Daarnaast hebben we gelukkig ook van veel gemeenteleden bijdragen ontvangen via de giro.
De opbrengsten waren als volgt:
Eerste helft december: € 134,04 voor een school in Oekraïne (project Kerk in Actie);
Tweede helft december: € 435,- voor het project “Brabant voor Moldavië”;
Eerste helft januari: € 145,- voor plaatselijk diaconaal werk (bloemengroet, Sociaal Fonds, etc.);
Tweede helft januari: € 95,- voor “Pioniersplekken” van de landelijke Protestantse Kerk;
Eerste helft februari: € 32,50 voor watermanagement in Bangladesh (project Kerk in Actie);
Tweede helft februari: € 42,50 voor plaatselijk diaconaal werk.
Tip: op de zondagochtend na de TV-kerkdienst een (tweede) kopje koffie inschenken en een collecte-bijdrage overmaken!
Onze actuele collecte-doelen vindt u hierboven. U kunt natuurlijk ook wat minder frequent een wat grotere bijdrage overmaken; als daar geen speciaal doel bij vermeld wordt, verdelen wij dat bedrag over de verschillende doelen.
Met hartelijke groeten,
Jan Wolter Oosterhuis, penningmeester diaconie.
|
|
|
M E E L E V E N
Mevrouw Caro Romeijn wordt op 7 maart 95 jaar.
Mevrouw M.C. Brandenburg-van den Bold wordt op 8 maart 90 jaar.
Op 10 maart is mevrouw L. Groeneweg-Clarisse jarig. Zij wordt dan 94 jaar.
Op 14 maart wordt mevrouw Jansma 81 jaar.
|
|
|
|
De zeven werken van barmhartigheid
De hongerige voeden, de dorstige laven, de naakte kleden, de vreemdeling herbergen, de zieke verzorgen, de gevangene bezoeken, de dode begraven.
Hij hing op straat rond. Ik had geen idee
wat hij deed. Beleefd vroeg ik hem mee
en bij het eten kwam hij langzaam los
en nam hij ook het woord. Dat hebben we geweten.
Vooral bij een paar glazen mooie wijn,
toen hij een aantal diepe dingen zei
vielen alle gesprekken op hun plaats
en zagen we de dwarsverbanden. Eindelijk.
Ik wilde iets terugdoen en ik had een jas
die ik niet nodig had en die hem iets te groot was,
maar ik heb aangedrongen en hij was zo vriendelijk
om net te doen alsof het ding hem paste.
En het werd laat. Ik zei: blijf hier logeren,
en neem de tijd met ons. We kijken morgen weer
met nieuwe ogen naar alle verhalen,
er valt nog zoveel van elkaar te leren.
Hij had het zwaar. Wat stuk was, greep hem aan,
hij is er vrijwel helemaal aan onderdoor gegaan,
geen ziekte is hem onbekend gebleven
maar wat wij voor hem konden doen, dat is gedaan.
Zijn hart was vast te groot, want de regering,
het geld, de macht en andere groeperingen
hebben hem opgepakt en ergens opgesloten
waar wij dan weer geschrokken op bezoek gingen.
En toen we later weer iets van hem hoorden
toen bleek hij afgevoerd, gemarteld en vermoord;
wat konden wij nog doen? We zijn het lijk gaan halen
en hebben hem begraven. Daar zijn we vrienden voor.
En later kwam er een bericht, via de tuinman, dacht ik,
Dat iemand zei: doe dit voor iedereen – doe dit voor mij.
Menno van der Beek
|
|
|
Deze nieuwsbrief is samengesteld door Udo Doedens en Rose-Anne de Haan. De volgende verschijnt op donderdag 18 maart 2021. Heeft u vragen of wilt u een bijdrage leveren stuur dan een mail naar redactie@lambertuskerkvught.nl
|
|
|
|
|
|
